Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν «ατύχημα». Ήταν έγκλημα. 57 άνθρωποι χάθηκαν, νεκροί από την αμέλεια, την απληστία και την αδιαφορία. Και τώρα, η δικογραφία κλείνει. Χωρίς συνέπειες. Χωρίς υπευθυνότητες. Σαν να μην έγινε τίποτα. Σαν να άξιζαν οι ζωές τους λιγότερο από ένα εισιτήριο τρένου που οδηγεί στον θάνατο.
Μαρία Καρυστιανού: «Έχουμε χάσει κάθε ελπίδα. Η ελπίδα μας είναι προς το εξωτερικό».
Η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της μικρής Μάρθης, που δολοφονήθηκε στο τρένο, στάθηκε μπροστά σε αυτή τη ντροπή με απίστευτο θάρρος. Έγραψε:
«Δεν θα αφήσουμε να σβήσει η μνήμη των παιδιών μας. Δεν θα επιτρέψουμε στους δολοφόνους τους να μείνουν ατιμώρητοι. Στις 6 Σεπτεμβρίου, όλοι στο Σύνταγμα, για να φωνάξουμε την αλήθεια».
Ολόκληρη η ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού στο Σύνταγμα
Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα δεν ήταν απλώς μια διαμαρτυρία. Ήταν η κραυγή όλων όσων αρνούνται να ζήσουν σε μια χώρα όπου η ζωή των πολιτών είναι τίποτα μπροστά στην πολυτέλεια και το κέρδος των «μεγάλων». «Εσείς με τη μαφία, εμείς με τη Μαρία», ακούστηκε στο Σύνταγμα.
Γιατί αυτό είναι το πραγματικό ζήτημα: η πολιτική ηγεσία, οι κρατικοί μηχανισμοί, η δικαιοσύνη — όλα βουτηγμένα στη διαφθορά, την αδιαφορία και την ολιγαρχία. Οι ζωές μας δεν αξίζουν τίποτα. Οι ζωές τους, θυσιασμένες στο βωμό της εξουσίας και της ανέμελης ευημερίας τους. Κάθε καθυστέρηση, κάθε συγκάλυψη, κάθε ατιμωρησία είναι μήνυμα ότι το κράτος λειτουργεί ως μηχανισμός τρόμου και δυστυχίας, όχι προστασίας των πολιτών.
Αυτό που συμβαίνει στα Τέμπη δεν είναι απλώς υπόθεση δικαιοσύνης. Είναι μάχη για το παρόν και το μέλλον μας. Είναι μάχη για ασφάλεια, αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Το κλείσιμο της δικογραφίας δεν είναι μόνο αδικία· είναι πλήγμα για οποιαδήποτε ελπίδα σε μια δημοκρατία που θα μπορούσε να είναι δίκαιη. Η Ελλάδα που θέλει να λέγεται δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα κράτος συγκάλυψης, τρομοκρατίας και ατιμωρησίας.
Και οι πολίτες; Οι μάχες που δίνει η Μαρία δείχνουν ότι μια μάνα μπορεί να κινήσει γη και ουρανό για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του παιδιού της. Αν εμείς δεν σηκωθούμε, αν δεν απαιτήσουμε, αν δεν φωνάξουμε, τότε η χώρα θα συνεχίσει να είναι θυσιαστήριο για την αδικία. Ας μην το αφήσουμε. Εσείς με τη μαφία, εμείς με τη Μαρία, λοιπόν.
Το μέλλον; Κρίσιμη στιγμή. Οφείλουμε να παλέψουμε για ένα κράτος που προστατεύει τις ζωές, όχι τα συμφέροντα των λίγων. Γιατί αν η κοινωνία δεν ξυπνήσει τώρα, η ατιμωρησία θα γίνει κανόνας και η δικαιοσύνη ψευδαίσθηση. Τα Τέμπη δεν πρέπει να σβήσουν ποτέ από τη μνήμη μας — και η μάχη για δικαιοσύνη μόλις ξεκινά.
Όσο η πολιτική ηγεσία συνεχίζει να είναι βουτηγμένη στην διαφθορά και να αδιαφορεί παντελώς για τις ζωές των πολιτών της, τόσο αυτοί πρέπει να ξεσηκώνονται και να αντιστέκονται. Οι ζωές τους δεν αξίζουν τίποτα – αξίζουν όσο ένα εισιτήριο τρένου που οδηγεί στον θάνατο – θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους και της πολυτέλειας στην οποία ζουν οι «μεγάλοι» του ελληνικού κράτους.
Η μάχη για την απόδοση δικαιοσύνης στην υπόθεση των Τεμπών είναι μάχη για το παρόν και το μέλλον, την ασφάλεια των Ελλήνων, την δικαιότερη κοινωνία στην οποία θέλουμε να ζούμε. Το κλείσιμο μιας τέτοιας υπόθεσης κατακρεμνύζει και θάβει οποιαδήποτε ελπίδα για δικαίωση και μια καλύτερη ζωή σε μια σωστή δημοκρατία, όπως θέλει να αποκαλείται η χώρα που τη γέννησε και που μόνο δημοκρατία δεν είναι. Είναι κράτος τρομοκρατίας και δυστυχίας.
