ΑΘΛΗΤΙΚΉ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ ΜΈΣΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΚΊΑ
Η χθεσινή ήττα της εθνικής ποδοσφαίρου από τη Δανία έδωσε άλλη μια γεύση από την εύθραυστη ψυχολογία του ελληνικού φιλάθλου. Δύο πανωλεθρίες –μια από την «σύζυγο», μια από την «επίσημη αγαπημένη»– δεν είναι εύκολο να αντέξει κανείς, και η διάθεση για παραλήρημα μεγαλείου και κατωτερότητας βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα.
Απόψε όμως η ελληνική μπασκετική εθνική έχει την ευκαιρία να γράψει τη δική της ιστορία στη Ρίγα απέναντι στη Λιθουανία και, αμέσως μετά, ίσως και με την Τουρκία. Οι «πατριωτικές» κορώνες που θα ακολουθήσουν είναι προβλέψιμες, όμως ένα πιο σοβαρό ζήτημα φάνηκε ήδη στην προηγούμενη φάση: η αναμέτρηση με το Ισραήλ.
ΑΣ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΊΣ: ΣΕ ΈΝΑΝ «ΚΑΝΟΝΙΚΌ ΚΌΣΜΟ», ΈΝΑ ΚΡΆΤΟΣ ΥΠΌΛΟΓΟ ΓΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΊΑ ΔΕΝ ΘΑ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΈΧΕΙ ΣΕ ΚΑΜΊΑ ΔΙΕΘΝΉ ΔΙΟΡΓΆΝΩΣΗ. Η ΠΑΡΟΥΣΊΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΉΛ ΣΕ ΈΝΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΌ ΠΡΩΤΆΘΛΗΜΑ ΜΠΆΣΚΕΤ ΠΡΟΚΑΛΕΊ ΝΤΡΟΠΉ.
Όμως, δυστυχώς, δεν ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο. Η εθνική Ελλάδας του μπάσκετ δεν έχει καμία δυνατότητα να αλλάξει αυτή τη διεθνή πραγματικότητα, ούτε είναι σωστό να φέρει το βάρος της προσπάθειας να το κάνει.
Παράλληλα, οι καταγγελίες για τον τρόπο που αντιμετώπισε η ομάδα τον αγώνα –για τον προπονητή, τους παίκτες, τον χειρισμό του εθνικού ύμνου ή τις χειραψίες– αποκαλύπτουν κυρίως την ελληνική τάση να μετατρέπει καθαρά αθλητικά γεγονότα σε πολιτικά ή ηθικά ζητήματα. Ακόμη και οι αντιδράσεις απέναντι στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, επειδή αγκάλιασε και συγχάρηκε τον Ντένι Αβντίγια μετά τον αγώνα, δείχνουν την ίδια υπερβολή: η ανθρώπινη διάσταση και ο σεβασμός στον αντίπαλο συχνά χάνεται στον βωμό της αμετροέπειας. Ο Γιάννης όμως έχει μάθει να κινείται διαφορετικά, να προχωράει βήμα-βήμα και να μην παρασύρεται από εθνικιστικούς παροξυσμούς – κάτι που οι Έλληνες φιλάθλοι δυσκολεύονται να αφομοιώσουν, καθώς για αυτούς η υπομονή δεν είναι αρετή και όλα πρέπει να γίνουν «εδώ και τώρα».
Κι όμως, οι παίκτες βρέθηκαν σε μια συνθήκη ντροπής: αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν έναν αντίπαλο που δεν θα έπρεπε καν να συμμετέχει στη διοργάνωση. Παρόλα αυτά, ο αθλητικός κώδικας, η ευγενής άμιλλα και ο σεβασμός που ορίζει το παιχνίδι τους οδήγησαν να αντιμετωπίσουν τον Ισραήλ με αξιοπρέπεια και μέσα στο πλαίσιο του αθλητισμού, και ταυτόχρονα να τον κερδίσουν. Η νίκη αυτή δεν είναι μόνο αποτέλεσμα ικανοτήτων, αλλά και απόδειξη ότι η αθλητική ηθική μπορεί να υπερβεί ακόμα και τη βαθιά αδικία μιας διοργάνωσης.
Με λίγα λόγια, η ελληνική ομάδα βρέθηκε να παίζει υπό συνθήκες ντροπής – υποχρεωμένη να σέβεται και να υπερισχύει ενός αντιπάλου που δεν χαίρει σεβασμού. Παρόλ’ αυτά όμως, η βία δεν πρέπει να γεννά βία και μάλιστα μέσα στο παρκέ, όπου πρέπει να υπερισχύει το αθλητικό ιδεώδες και η ευγενής άμιλλα. Οι ισραηλινοί παίκτες δεν μπορούν να βρεθούν υπόλογοι των εγκληματικών πολιτικών του κράτους τους. Αντίθετα, οφείλουν να αντιμετωπιστούν με σεβασμό από τους συναθλητές τους στο πλαίσιο του παιχνιδιού και οποιαδήποτε αντίδραση, αναγκαία και επιβεβλημένη απέναντι σε ένα κράτος που εγκληματεί να γίνει εκτός παρκέ. Η ικανότητα να παίζεις σωστά όταν το σύστημα γύρω σου είναι εξόφθαλμα λάθος, και ταυτόχρονα να παλεύεις για την επικράτηση ενός δικαιότερου κόσμου θα έπρεπε να είναι αναμενόμενη.
Η διόρθωση αυτής της αδικίας είναι επιβεβλημένη. Δεν μπορεί να πέσει στους ίδιους τους αθλητές, την ώρα του παιχνιδιού, αλλά υπάρχουν τρόποι να ακουστεί και να διορθωθεί, χωρίς καμία «άδικη» συμπεριφορά να μειώνει την αξία οποιασδήποτε προςπάθειας να επέλθει δικαιοσύνη. Ο αποκλεισμός ενός κράτους που διαπράττει σοβαρά εγκλήματα πρέπει να προκύψει από συλλογικές ενέργειες της διεθνούς κοινότητας και των οργανωτών της διοργάνωσης, όπως διαβήματα από τα συμμετέχοντα κράτη ή άλλες θεσμικές αποφάσεις. Έμπρακτα, ενέργειες μπορούν να γίνουν και από τους φιλάθλους – για παράδειγμα αποχή από τους αγώνες της διοργάνωσης – ή από τους παίκτες με δηλώσεις εκτός γηπέδου, καταδίκη της συμμετοχής του κράτους, ακόμα και συλλογικές ενέργειές τους για αποκλεισμό τους. Οτιδήποτε συμβεί εκτός του παιχνιδιού, έξω από το παρκέ, διατηρεί την ευγενή άμιλλα και τον σεβασμό που απαιτεί ο αθλητισμός, χωρίς να μετατρέπεται η αδικία σε βία ή ασέβεια μέσα στο παιχνίδι.
Η αθλητική αξιοπρέπεια και η δικαιοσύνη μπορούν να συνυπάρξουν, αρκεί οι ενέργειες να γίνονται με σωστό τρόπο, ώστε να διατηρούν τη δύναμη, την αξία τους, την δικαιοσύνη που τις διακατέχει· δυστυχώς, τέτοιες πρωτοβουλίες θα έπρεπε να είχαν πραγματοποιηθεί πολύ πριν οι παίκτες φτάσουν στο γήπεδο
