Όταν ένας απλός πολίτης μένει από λάστιχο, περιμένει υπομονετικά την οδική βοήθεια. Όταν όμως είσαι celebrity, αρκεί ένα τηλεφώνημα και ξαφνικά το μπλε φανάρι γίνεται προσωπικό σου Uber, με την πόρτα μάλιστα ανοιχτή για άνετη είσοδο. Το ίδιο όχημα που «δεν μεταφέρει πολίτες» για τον μέσο άνθρωπο, γίνεται VIP μεταφορικό μέσο για εκείνους που έχουν το κατάλληλο status. Η ΕΛ.ΑΣ., προφανώς, έχει αναβαθμίσει τον κατάλογο αποστολών της: περιπολίες, ελέγχους, συλλήψεις… και καλλιτέχνες με ανάγκη για άμεση μετακίνηση.
Η Δέσποινα Βανδή έμεινε από λάστιχο και το περιπολικό ανταποκρίθηκε άμεσα, ανοίγοντας μάλιστα την πόρτα για να επιβιβαστεί. Αν αυτό έγινε για λόγους ασφαλείας ή για την αποφυγή τροχαίου, τότε η αστυνομία καλώς έπραξε. Το ζήτημα δεν είναι η Βανδή, αλλά γιατί το ίδιο δεν συμβαίνει για όλους τους πολίτες όταν βρίσκονται σε κίνδυνο. Η άμεση ανταπόκριση που έλαβε η γνωστή τραγουδίστρια θα έπρεπε να είναι δεδομένη για κάθε πολίτη, και όχι κατ’ επιλογήν.
Αντίθετα, όταν η Κυριακή Γρίβα, 28 ετών, ζήτησε βοήθεια από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, η απάντηση που έλαβε ήταν: «Τα περιπολικά δεν είναι ταξί». Λίγα λεπτά αργότερα, έξω από το ίδιο τμήμα, ο πρώην σύντροφός της τη δολοφόνησε με πέντε μαχαιριές. Η αστυνομία όχι μόνο αρνήθηκε να τη μεταφέρει για λόγους ασφαλείας, αλλά και αδιαφόρησε για την απειλή που αντιμετώπιζε. Η τραγωδία αυτή ανέδειξε την αδυναμία του συστήματος να προστατεύσει τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Η υπόθεση της Κυριακής Γρίβα οδήγησε σε δημόσιες διαμαρτυρίες και κριτική προς την αστυνομία για την αδράνειά της. Η οικογένειά της κατηγόρησε τους αστυνομικούς για αμέλεια και αδιαφορία, ενώ οι δικαστικές αρχές άσκησαν διώξεις σε τέσσερις αστυνομικούς για «θανατηφόρα έκθεση από παράλειψη».
Σοβαρό – Κοινωνικό μήνυμα
Αυτά τα δύο περιστατικά αναδεικνύουν μια βαθύτερη ανισότητα στην αντιμετώπιση των πολιτών από τους θεσμούς. Όταν υπάρχουν πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, η εμπιστοσύνη στην ίδια την Αστυνομία υπονομεύεται.
Πολίτες που ακολουθούν τους κανόνες και περιμένουν τη σειρά τους βλέπουν ότι κάποιοι αντιμετωπίζονται με ειδικά προνόμια, όχι λόγω ανάγκης ή κινδύνου, αλλά λόγω φήμης ή κοινωνικής θέσης. Αυτό δεν αφορά μόνο την εικόνα της Αστυνομίας, αλλά και την κοινωνική συνοχή: όταν η έννοια της ισότητας μπροστά στο νόμο κλονίζεται, πλήττεται η εμπιστοσύνη και η αίσθηση δικαίου.
Η συζήτηση δεν αφορά ποιος «έπρεπε» να μεταφερθεί πρώτος, αλλά γιατί κάποιοι μπορούν να έχουν προτεραιότητα χωρίς αντικειμενικό λόγο και άλλοι όχι. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα που ξεπερνά την πλάκα ή τη σάτιρα: είναι ζήτημα θεσμικής αξιοπιστίας.
