Ο Παναγιώτης Καραΐσκος ήταν ο μεγάλος νικητής του φετινού Μαραθωνίου, κατακτώντασ για δεύτερη χρονιά την πρώτη θέση. Ο αθλητής αφιέρωσε τη νίκη στους γονείς του, εκφράζοντας δημόσια την αγάπη του και δηλώνοντας βαθιά συγκινημένος. Πίσω όμως από αυτή την επιτυχία κρύβεται μια δύσκολη διαδρομή, καθώς στο παρελθόν είχε δώσει τη δική του μάχη απέναντι στην εξάρτηση από τα ναρκωτικά.
Ο Παναγιώτης Καραΐσκος είναι παράδειγμα προς μίμηση
Σε παλαιότερη συνέντευξή του στο Gazzetta TV, τον Μάρτιο του 2024, ο Καραΐσκος είχε μιλήσει ανοιχτά για τα παιδικά του χρόνια, τις πρώτες εμπειρίες του με τα ναρκωτικά και τη δύσκολη διαδικασία απεξάρτησης. Είχε αναφέρει πως τρία καθοριστικά γεγονότα στη ζωή του τον ώθησαν να αλλάξει πορεία και να απαλλαγεί οριστικά από την εξάρτηση. Μάλιστα, αποκάλυψε πως κάποτε θεωρούσε παράξενους όσους έτρεχαν στον δρόμο, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Έλεγα ότι είναι τρελοί — κι όμως, ποτέ μην λες ποτέ».
«Όταν ήμουν 4 ετών θυμάμαι είχα ξεκινήσει με το τζούντο, μου άρεσε, με είχαν γράψει οι γονείς μου σε έναν σύλλογο της περιοχής. Είχα ασχοληθεί σε επίπεδο πρωταθλητισμού μέχρι τα 16 μου χρόνια, μέχρι που ήταν και η πρώτη μου επαφή με τις ουσίες. Στα 15,5 είχα ξεκινήσει με χασίς στο σχολείο.
«Με είχαν πιάσει με μια μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών, είχαν έρθει σπίτι μου, ψάχνανε. Εκεί μάθανε οι γονείς και η οικογένειά μου για εμένα, ήταν ένα δυνατό ταρακούνημα. Το να μπαίνουν στο σπίτι σου 18 ετών και να ψάχνουν, εισαγγελείς, αστυνομία, δεν είναι ότι καλύτερο. Θυμάμαι τη μητέρα μου σε λιπόθυμη κατάσταση στον καναπέ και αυτό με είχε στεναχωρήσει παρόλο που ήμουν υπό την επήρεια, ήταν ένα δυνατό χτύπημα», ανέφερε.
Το δεύτερο δυνατό χτύπημα «ήταν όταν ήμουν χρήστης ηρωίνης μετά τα τρία χρόνια της χρήσης… Έκανα και κοκαίνη, extasy, LSD, όλα αυτά και μετά ήρθε η ηρωίνη. Ένας φίλος μου που κάναμε μαζί χρήση, δίπλα μου πέθανε».
«Το τρίτο δυνατό χτύπημα ήταν που είχα πάει σπίτι μου από υπερβολική δόση σε άσχημη κατάσταση και θυμάμαι ότι η μητέρα μου και οι δικοί μου με σώσανε στην ουσία. Γιατί αν ήμουν κάπου μόνος μου μπορεί να μην… Ξέρεις, αυτό είναι να σε γυρίσει και κάποιος στο πλάι για να μην πάθεις αναρρόφηση», ανέφερε.
Έκανα πολλές προσπάθειες να τα κόψω μόνος μου γιατί πίστευα ότι μπορώ να τα καταφέρω, να σταματήσω την ηρωίνη, αλλά δεν ήταν αλήθεια. Τρεις φορές νομίζω ήταν, για ένα μήνα σταματούσα να κάνω χρήση αλλά επέστρεφα πάλι στις πλατείες, στους φίλους και την περιοχή μου. Ήταν το παραμύθι ότι έχω κόψει, τα έχω καταφέρει ας πιω λίγο δεν πειράζει και αυτό ήταν η παγίδα που έμπαινα ξανά, έπινα και ήμουν πάλι εξαρτημένος».
Ο αγώνας για την απεξάρτηση
«Οι γονείς μου ήδη είχαν πάει σε ένα πρόγραμμα απεξάρτησης, την Στροφή του ΚΕΘΕΑ για να πάρουν βοήθεια, το πώς να με χειριστούν, τι μπορούν να κάνουν για εμένα. Μου έλεγαν να πάω στο πρόγραμμα και στην αρχή το υποτιμούσα, δεν ήθελα με τίποτα, έλεγα ότι μπορώ αλλιώς, δεν γίνεται να μπω εγώ σε κλειστό, “άρρωστος είμαι, ψυχασθενής” κάπως έτσι το σκεφτόμουν. Οπότε το δοκίμασα, ξεκίνησα.
Η αλήθεια είναι ότι είχα και ένα σοβαρό δικαστήριο και μου είχε πει τότε η εισαγγελέας “πρέπει να μπεις σε ένα πρόγραμμα απεξάρτησης για να δείξεις καλό χαρακτήρα και να μην μπεις φυλακή”, δώσαμε και ένα μεγάλο ποσό ως εγγύηση για να μην μπω φυλακή. Όλα αυτά με έκαναν να πω ας δοκιμάσω για να δω τι είναι όλο αυτό», ανέφερε.
Η αρχή ήταν δύσκολη, «όταν είσαι έξω σε μια πλατεία και έχει συνηθίσει ο κ… το παγκάκι και μπαίνεις σε ένα σαλόνι που είναι όλοι καθαροί και σε κοιτούν στα μάτια. Έχεις δει ανθρώπους να είναι ειλικρινείς, να μιλάνε μέσα από την ψυχή τους, είναι δύσκολο για εσένα. Αλλά έβαζα μικρούς στόχους, έλεγα θα κάτσω μία εβδομάδα να δω πως είναι, παράλληλα με τα στερητικά από τη χρήση που ήταν δύσκολα στην αρχή».
«Το καλό είναι ότι μέσα σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, σε ένα ασφαλές περιβάλλον, είναι και άλλοι άνθρωποι που έχουν περάσει το ίδιο και πιο εύκολο να σε καταλάβουν, να το νιώσουν. Το πάλευα… Μικροί στόχοι, έφτασα να είμαι πέντε μήνες καθαρός. Τα είχα καταφέρει και ένιωθα περήφανος για εμένα.
Άρχισα να μιλάω για εμένα, να βρίσκω τους λόγους που έπινα, να αποδέχομαι τον εαυτό μου, να αγαπάω τον Παναγιώτη έτσι όπως είναι. Πέρασαν 14 μήνες του κλειστού προγράμματος, εγώ είχα αποφασίσει να είμαι στο κλειστό, είναι ανοιχτή η θεραπευτική κοινότητα. Εγώ διανυκτέρευα εκεί. Ήθελα να είμαι εκεί, ασφαλής. Το είχα πάρει απόφαση, ήθελα να κόψω την ηρωίνη, 14 μήνες ήμουν κλειστός», είπε.
«Ξεκινάς να βρίσκεις μια δουλειά, μια κοπέλα, να κάνεις καινούργιους φίλους»
«Μετά είναι η φάση της επανένταξης, να βγεις από το πρόγραμμα. Ξεκινάς να βρίσκεις μια δουλειά, μια κοπέλα, να κάνεις καινούργιους φίλους. Και η αλήθεια είναι μέσα στο πρόγραμμα έχεις μάθει να είσαι ειλικρινής, να είσαι τίμιος, να είσαι ευθύς, να αγαπάς, να μην είσαι ψεύτης. Και βγαίνεις έξω στην κοινωνία και βλέπεις ότι αυτό δεν ισχύει δυστυχώς. Υπάρχει αλλά κατά κύριο λόγο είναι το αντίθετο από αυτό που μαθαίνουμε μέσα στην θεραπευτική κοινότητα. Έφαγα αρκετά χαστούκια είναι η αλήθεια.
Για παράδειγμα πήγα σε μία δουλειά και δεν με πληρώνανε και δυσκολεύτηκα, σκέφτηκα παλιές συμπεριφορές, να χτυπήσω τον άλλο, να κανονίσω μια παρέα να πάμε να τον πιάσουμε και να πάρω τα λεφτά, σκεφτόμουν τέτοια πράγματα.
Αλλά βοηθήθηκα μέσα από τις ομάδες επανένταξης γιατί και εκεί είχαμε συναντήσεις με τους ψυχολόγους μας μία φορά την εβδομάδα. Οπότε είχαμε μάθει όλα τα προβλήματα και τα θέματά μας να τα συζητάμε και όχι να τα βγάζουμε με βία, θυμό ή να τα κάνουμε χρήση. Οπότε έτσι έκανα», δήλωσε.
«Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα και με τις ερωτικές μου σχέσεις στην αρχή και τώρα δυσκολεύομαι, δεν το έχω ξεπεράσει. Και με τις φιλικές μου σχέσεις. Αλλά όσο περνάνε τα χρόνια και έρχεσαι σε τριβή με όλα αυτά δυναμώνεις και τα αντιμετωπίζεις με άλλη εμπειρία, άλλη ευκολία. Έτσι είναι και στον Μαραθώνιο που έχω φτάσει τώρα, με την εμπειρία αντιμετωπίζεις διαφορετικά τον αγώνα, τις προπονήσεις, τις δυσκολίες, τους τραυματισμούς», εξομολογήθηκε.
«Το 2013, ένας φίλος μου ο Θανάσης, ποδηλάτης, μου είπε “πάμε να τρέξουμε τον Μαραθώνιο της Αθήνας”. Και με άνεση και ευκολία απαντάω “ναι ρε, πάμε” χωρίς να ξέρω την δυσκολία, καμία επαφή. Και έτσι έγινε.
«Ποτέ να μην λέμε ποτέ για τίποτα»
Μπήκαμε στον αγώνα, ήθελα να τερματίσω, είχα βάλει στόχο. Σε όλη την πορεία μετά από αυτό θυμάμαι ότι έλεγα με δάκρυα στα μάτια “κοίτα που ήσουν, ήσουν πρεζάκιας και τώρα είσαι εδώ και τρέχεις έναν Μαραθώνιο”. Και αυτό μου έδινε δύναμη να πάω παρακάτω. Όταν τερμάτισα ήταν τόσο έντονο το συναίσθημα που είπα στον εαυτό μου “τι καθόσουν και έπινες πρέζα, υπάρχουν πιο δυνατά και ωραία πράγματα στη ζωή όταν είσαι καθαρός” και είπα θα το κάνω και του χρόνου», αποκάλυψε.
«Το είχα πάει ζεστά, είχα βρει κάτι καινούργιο το οποίο το υποτιμούσα, έβλεπα να τρέχει έναν στο δρόμο και έλεγα “αυτός είναι τρελός, είναι χαζός”. Ποτέ να μην λες ποτέ. Εγώ δεν περίμενα ποτέ στη ζωή μου ότι θα ασχοληθώ με το τρέξιμο, ότι θα με κάνει να νιώσω τόσο ωραία, ότι θα με σώσει στην ουσία. Ποτέ να μην λέμε ποτέ για τίποτα. Ποτέ δεν ξέρεις τι είναι αυτό στη ζωή που βρεις να ασχοληθείς στη ζωή και θα σε γεμίζει», ανέφερε ο Παναγιώτης Καραΐσκος.
