Στις 7 Σεπτεμβρίου 2025, ο Banksy εμφανίστηκε ξανά στο Λονδίνο με ένα νέο έργο γκράφιτι στα Βασιλικά Δικαστήρια. Το έργο απεικονίζει έναν δικαστή που χτυπά έναν ανυπεράσπιστο διαδηλωτή, ενώ το κόκκινο πλακάτ του διαδηλωτή ξεχωρίζει μέσα στο ασπρόμαυρο σκηνικό. Η τοποθέτηση δεν ήταν τυχαία: το έργο φαίνεται να σχολιάζει την πρόσφατη απαγόρευση της ακτιβιστικής ομάδας Palestine Action από τη βρετανική κυβέρνηση, μια απαγόρευση που χαρακτηρίστηκε ως καταστολή “τρομοκρατικής” δράσης, με σχεδόν 900 συλλήψεις διαδηλωτών.
Μπορεί να έγινε πάνω σε ιστορικό μνημείο, κάτι που εξόργισε τις αρχές, όμως τα μηνύματά του είναι βαθύτερα. Δείχνουν την αγανάκτηση μιας κοινωνίας που βλέπει πως ο σεβασμός στα όργανα και τους θεσμούς δεν οδηγεί στην πρόοδο, αλλά στη σιωπηρή συνενοχή σε ένα διαρκές έγκλημα που η ανθρωπότητα παρακολουθεί εδώ και δύο χρόνια. Συνένοχος σε μια αδικία που τα συμφέροντα των κρατών της Δύσης δεν θέλουν να τερματίσουν. Αντίθετα, φιμώνουν τις φωνές που ζητούν δικαιοσύνη, επιβάλλοντας μια “δημοκρατία του βολέματος” και αγνοώντας την καταστροφή λίγα χιλιόμετρα μακριά.
Οι αρχές αντέδρασαν άμεσα: μαύρο πλαστικό, κιγκλιδώματα, φρουροί ασφαλείας. Όταν η τέχνη, που αποτελεί τη φωνή της κοινωνικής συνείδησης, λογοκρίνεται ή καλύπτεται, η ίδια η έννοια της δημοκρατίας πλήττεται. Η σιωπή που επιβάλλεται δεν είναι ουδέτερη· είναι μια επιβεβαίωση ότι η ελευθερία λόγου και έκφρασης δεν είναι απόλυτη, αλλά υπόκειται στις επιταγές της εξουσίας. Πώς μπορούμε να καυχιόμαστε για τη δημοκρατία όταν καταργούμε την πιο βασική της αρχή, την ελευθερία της έκφρασης; Μπορεί η προστασία ενός ιστορικού μνημείου να υπερισχύει της ανάγκης να ακουστεί η φωνή της κοινωνίας; Ποιος αποφασίζει ποια φωνή είναι “κατάλληλη” και ποια όχι;
Το έργο του Banksy δεν είναι απλώς εικαστική παρέμβαση· είναι πολιτική δήλωση, κριτική και καθρέφτης μιας κοινωνίας που βλέπει να πλήττονται τα θεμέλια της δημοκρατίας. Η σιωπή μπροστά στην αδικία είναι συνενοχή. Παρά την κάλυψη, πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε για να δει και να φωτογραφίσει το έργο, αποδεικνύοντας ότι η κοινωνία εξακολουθεί να αναζητά τρόπους να εκφράσει τη φωνή της. Μέσα από έναν δικαστή, έναν διαδηλωτή και ένα σφυρί, ο Banksy υπενθυμίζει ότι η ελευθερία δεν είναι απλώς ιδέα, αλλά πράξη. Και η σιωπή μπροστά στην αδικία, όσο “νόμιμη” κι αν φαίνεται, καθιστά όλους συνένοχους.
Μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία, ενώ επιβάλλουμε λογοκρισία και καταστολή; Ή μήπως η δημοκρατία μας έχει ήδη γίνει μια “δημοκρατία του βολέματος”, που κοιτάει αλλού όταν η αδικία ξεδιπλώνεται μπροστά της; Ο Banksy, όπως πάντα, δεν δίνει απαντήσεις· απλώς καθρεφτίζει την αλήθεια που δεν θέλουμε να κοιτάξουμε.
